De Kangertittivaq is een fjordenstelsel in de Groenlandse Zee aan de oostkust van Groenland. Het heeft een boomachtige structuur, waarvan het 110 km lange hoofdbekken zich vertakt in verschillende fjorden en heeft daarmee een totale oppervlakte van 38.000 km² (ter vergelijking: Denemarken heeft een oppervlakte van ongeveer 43.000 km²). De langste fjord strekt zich uit over 340-350 km. De diepte is 400-600 m in het hoofdbekken, in de fjorden daalt het tot 1450 m, waardoor het het grootste en langste fjordsysteem ter wereld is.
Het fjordencomplex werd in 1822 ontdekt door de Engelse walvisvaarder William Scoresby, die met relatieve nauwkeurigheid de oostkust van Groenland tussen 69° en 75° noorderbreedte in kaart bracht. Hij noemde het Scoresby’s Sound ter ere van zijn vader. De verkenning en gedetailleerde kartering van de binnenste fjord werd uitgevoerd door Carl Ryder in 1891/92. Er zijn daar talloze eilanden. De grootste daarvan, Milne Land, heeft een oppervlakte van 3913 km² en ligt in het midden van de inham. Aan de noordkant van de afrit ligt Ittoqqortoormiit , de enige permanent bevolkte stad in het gebied met 345 inwoners (vanaf 2020).
Geografie
De afslag tussen Kangikajik (Cape Brewster) en Uunarteq (Cape Tobin) is 29 km breed. Het zuidelijke deel is een steile, 1000-2000 m grote basaltmuur, de noordkant is lager en meer afgerond. Het estuarium gaat 110 km verder naar het westen, buigt dan iets naar het noorden, breidt zich uit en vormt een bekken genaamd Hall Bredning. Van daaruit splitst de inlaat zich in verschillende takken, waaronder de Nordwestfjord, Øfjord (die op zijn beurt is verdeeld in Rypefjord en Harefjord), Røde Fjord, Gasefjord en Fønfjord. Milne Land ligt tussen de Øfjord en de Fønfjord. Het land rond de fjord is bergachtig en heeft torenhoge kliffen direct aan de fjord. Op sommige plaatsen zijn er ook gletsjers.
Klimaat
Het klimaat is zeer arctisch, zoals blijkt uit een lange koude winter en hevige stormen. De temperaturen van januari tot maart schommelen tussen -22,5 en -8,4 ° C, het gemiddelde van 1971-1981 tussen -15 en -18 ° C. In de korte zomer zijn de temperaturen aanzienlijk lager dan +5 ° C; in 1971-1981 schommelden ze tussen +0,5 en +3 ° C. De eerste sneeuwval valt meestal in september en duurt tot juni, en de fjord bevriest tegen het einde van oktober. Tussen eind november en half januari komt de zon niet boven de horizon. Er valt weinig regen, ongeveer 30 mm per maand. Twee keer per dag zijn er getijden met een getijverschil van 1,3 meter.
Fauna
De fauna van het gebied is uitzonderlijk rijk voor Groenland. Dit komt door enkele speciale factoren, zoals de beschikbaarheid van gratis water bij de uitgang in de vorm van polynja’s, die zelfs in de winter niet bevriezen, evenals de bescherming tegen wind vanwege het hoge reliëf en relatief vruchtbare grond. De dieren op het land zijn onder andere muskusos, poolvos, hermelijn, berghazen en lemmingen. Het rendier en de poolwolf leefden hier ooit, maar verdwenen rond de 20e eeuw.
Vogels zijn onder meer brandganzen, kortsnavelganzen, sneeuwganzen, wilde zwanen, koning eidereenden, eidereenden, langstaarteenden, diksnavelmuilkorven, zwarte zeekoeten, futen, papegaaiduikers, stormvogels, zilvermeeuwen, poolmeeuwen, mantelmeeuwen meeuwen, drieteenmeeuwen, noordse sterns, noordse sterns – uilen, Groenlandse giervalken, enz. De meeste van hen zijn geëmigreerde soorten en vormen grote kolonies die uit miljoenen individuen kunnen bestaan (bijv. krabfuten).
Onder de vissen moeten de arctische char, de zwarte heilbot, de poolkabeljauw, de inktvis, de gestreepte zeewolf, de zeeschorpioenen en de groenlandse haai worden genoemd. De meerderheid van de zoogdieren in het water wordt bewoond door zeehonden (ring-, baard-, zadelrobben, opvouwbare kappen en gewone zeehonden), die zich in de winter voeden met vissen (meestal poolkabeljauw) en schaaldieren in de zomer. Grotere exemplaren zijn de Atlantische walrus, de narwal en soms de beluga.
